Khaled Hosseini – Uçurtma Avcısı kitabı hakkında düşüncelerim

Okuyanları adeta ağlatan bir kitap olduğunu söyleyerek başlayayım. Her insanın bazı sırları vardır. Bu hikayemizde de Emir’in bazı olaylara şahit olup kimseye söyleyemediği için çok büyük pişmanlık duyduğunu görüyoruz. İsmini de, o zamanlar Afganistan’da kışları yapılan ‘Uçurtma Avı’ ndan alıyor.

“Bazen, o ağaçların tepesinde Hasan’ı sapanıyla komşunun tek gözlü Alman kurduna ceviz fırlatmaya razı ederdim. Hasan bunu yapmak istemezdi, ama ben istersem, gerçekten istersem beni kırmazdı. Hasan benim hiçbir isteğimi geri çevirmezdi. Sapan kullanmada üstüne yoktu. Hasan’ın babası Ali bizi bu durumda yakalayınca kızardı – onun kadar tatlı, iyi huylu biri ne kadar kızabilirse, elbette.”

Kitabı okurken sürekli fark ettiğim bir şey vardı: Tanımadığım bir kültürün, tanımadığım insanların yaşadıklarını kafamda son derece net bir biçimde canlandırabiliyordum. Özellikle duyguların yoğunlaştığı bölümlerde ben de evde, kafede veya metroda yüz ifadelerimi gizlemeye gerek duymadan okumaya devam ettim.

“Avucunu silahlı adamlardan birine çevirdi, salladı. Cuırt! Bir anda yanaklanma bir sürü iğne battı; muhafiz benim sakalı havaya atıp tutuyor, kıkır kıkır gülüyordu. Talib sıntû. “Çok daha iyilerini gördüm. Böylesi daha rahat. Ne dersin?” Parmaklanm oynattı, yumruğunu sıkıp açarak, birkaç tanesini çıtlattı. ‘Evet, bugünkü gösteriyi beğendin inşallah?’ “

Kitapta da söylendiği gibi hayat her şeye rağman devam ediyor. Küçük olaylara takılmayın. Zendagi Migzara!

Ağlamak istemiyorsanız okumayın…

-ugurumsu-